Glukozamina jest głównym elementem proteoglikananu, który jest składnikiem chrząstki pobudzającym wytwarzanie mazi stawowej. Stwierdzono, że glukozamina ogranicza występowanie objawów osteoarthritis oraz zatrzymuje pogłębianie się zmian chorobowych. Jest ona wchłaniana do układu krążenia z jelit. Glukozamina jest prekursorem glikozaminoglikanów (GAG) występujących w macierzy pozakomórkowej chrząstek stawowych. Normalnie chrząstki wytwarzają wystarczające ilości glukozaminy, ale w przypadku zwyrodnień aparatu ruchu produkcja tego związku się obniża. Po podaniu doustnym charakteryzuje się dobrą dostępnością, ulega dystrybucji do wszystkich tkanek organizmu, osiąga najwyższe stężenie w wątrobie, nerkach i chrząstce stawowej. Z przewodu pokarmowego wchłania się w granicach 72%. Wchłania się w krótszym czasie niż 2 godziny, wiąże się z tkankami osocza i w tej postaci utrzymuje się kilka dni. Przechodzi także do starszych komórek, w których, w których doszło do upośledzenia metabolizmu tak jak dzieje się to również w przebiegu zwyrodnienia stawów. Podawanie glukozaminy jest niezbędne w przypadku długotrwałego podawania niesterydowych środków przeciwzapalnych NASID (o tym w dalszych częściach artykułu) ponieważ może doprowadzić do niedoborów. Glukozamina jest naturalną substancją pobudzającą odbudowę chrząstki stawowej, wpływającą na sprawniejsze funkcjonowanie stawów i zmniejszenie dolegliwości bólowych. Glukozamina to aminocukier naturalnie występujący w organizmie i wchodzący w skład proteoglikanów ( związki białkowo-cukrowe). Związki te budują tkankę chrzęstną, nadają jej twardość i sprężystość. Chrząstka stawowa pozbawiona jest naczyń krwionośnych, a odżywiane jej możliwe jest za pomocą płynu stawowego (mazi stawowej), zawierającego m.in. glukozaminę. Tak więc glukozamina nie tylko buduje chrząstkę, ale także bierze udział w jej odżywianiu. Obie funkcje (budulcową i odżywczą) glukozaminy można wykorzystać by stymulować odbudowę i regenerację zmienianej chorobowo chrząstki. Suplemantacja preparatem zawierającym siarczan glukozaminy pobudza komórki chrząstki stawowej do odbudowy własnych proteoglikanów, a przez to prowadzi do wzmocnienia owej chrząstki. Stopniowe odbudowywanie chrząstki wpływa na poprawę sprawności ruchowej stawu, a także zmniejsza dolegliwości bólowe. Glukozamina znalazła się ostatnio w kręgu zainteresowania opinii publicznej, co zachęciło naukowców do podjęcia badań klinicznych nad jej użytecznością i skutecznością w walce z niekorzystnymi efektami wysiłku fizycznego. Istnieją jasne i oczywiste dowody na to, że glukozamina może rzeczywiście pomagać ochraniać i regenerować zniszczoną chrząstkę. Już od wielu lat stosuje się ją powszechnie w leczeniu zapalenia oraz zmian degeneracyjnych kości i stawów. Tkanka chrzęstna stanowi poduszki, które łączą ze sobą dwie kości. Bez nich stawy i kości szybko by się zużyły. Glukozamina działa na chrząstkę, która wyściela przestrzeń między stawami i zapobiega ich wzajemnemu ocieraniu się. Kiedy chrząstka ulega degeneracji pojawia się w przegubach sztywność i ból a ruchliwość staje się ograniczona. Kiedy dojdzie do uszkodzenia chrząstki, ona sama naturalnie szybko się nie zregeneruje. Glukozamina jest właśnie stymulatorem regeneracji chrząstki i chroni ją przed kolejnymi zniszczeniami. Glukozaminę pozyskuje się z pancerzyków krewetek, homarów i małży.
Chondroityna nie występuje we wszystkich preparatach chondro terapeutycznych, jednak znaleźć ją możemy w wybranych preparatach zwierzęcych i ludzkich. Chondroityna a dokładnie jej siarczan jest głównym glikozaminoglikanem występującym w macierzy chrząstki stawowej. Mimo, że zalecana jest od lat, nie ma jednak jeszcze wiarygodnych badań co do ilości i jakości wchłaniania się różnych form chondroityny z przewodu pokarmowego po podaniu doustnym. Wiadomo jednak jest, że wysoko oczyszczona jej forma wchłania się w ciągu dwóch godzin z przewodu pokarmowego i kumuluje się w osoczu. Właśnie wspomniana w poprzedniej części opracowania chrząstka rekina jest silnym czynnikiem przeciwzapalnym, gdyż zawiera siarczan chondroityny, który hamuje rozkład chrząstki i pobudza jej naprawę. Jest on niezbędny do prawidłowego metabolizmu, rozwoju i regeneracji chrząstki. Zwiększa uwodnienie stawu, co dodatkowo nawilża powierzchnie stawowe chrząstek. Chondroityna odgrywa kluczową rolę (obok glukozaminy i MSM) w wytwarzaniu proteoglikanów chrząstki stawowej. Działa przeciwbólowo, zwiększa ruchomość i stabilizuje szerokość szpary stawowej. Kwas chondroitynosiarkowy będący podstawowym składnikiem kości jest dobrze wchłaniany i bierze udział w metabolizmie i regeneracji. Ma ogromny wpływ na wytrzymałość i sprawność stawów.
Oleje roślinne i oleje z ryb – zawierają duże ilości kwasów Omega 3 i Omega 6 wspomagających procesy regulacyjne stanów zapalnych.
Wielonienasycone kwasy tłuszczowe – w grupie kwasów wielonienasyconych wyróżnai się dwie ważne podgrupy, tj. kwasy Omega 3 i Omega 6. Mają one korzystny wpływ na stan układu krążenia i serca, odgrywają ważną rolę w prawidłowym funkcjonowaniu układu nerwowego, zwłaszcza mózgu i narządu wzroku, ale również jak wskazują badania na cały układ kostno-stawowy. Ponadto spełniają one szereg innych ważnych funkcji w organizmie, a mianowicie wzmacniają układ immunologiczny, łagodzą objawy reumatoidalnego zapalenia stawów, astmy, chronią przed niektórymi chorobami nerek. Do rodziny wielonienasyconych kwasów tłuszczowych Omega 3 należą: ALA – kwas alfa-linolenowy, zawarty w siemieniu lnianym, oleju z siemienia, zielonych liściastych warzywach, orzechach włoskich, oleju rzepakowym i sojowym. EPA – kwas eikozapentaenowy, zawarty w oleju ryb morskich i wodorostach morskich. DHA – kwas dokozaheksaenowy, zawarty w oleju ryb morskich i wodorostach morskich. GLA – kwas gamma-linolenowy zawarty w oleju z wiesiołka i ogórecznika.
Czosnek niedźwiedzi – blisko spokrewniony z czosnkiem pospolitym, rośnie głównie w wilgotnych lasach liściastych. Można go używać w kuchni tak jak zwykły czosnek wykazuje także właściwości prozdrowotne. Czosnek niedźwiedzi jest nieco słabszy od zwykłego czosnku i przypomina szczypiorek. Czosnek jest znany od 5000 lat jako roślina jadalna i lecznicza, pochodzi ze środkowej Azji. Czosnek ma silne działanie bakteriobójcze. Zawiera dużo składników mineralnych i mikroelementów (potas, fosfor, żelazo, cynk, witamina B1, C). Obniża poziom cholesterolu i ciśnienie krwi, zapobiega miażdżycy tętnic i chorobom układu krążenia. Polepsza ukrwienie skóry, odtruwa i odkaża organizm, przeciwdziała rozwoju pasożytów układu pokarmowego.
Kora wierzby zawiera glukozyd-salicynę, tworzący w ciele kwas salicylowy. Kwas acetylosalicylowy jest dobry prawie na wszystko. Obniża temperaturę, koi ból, zmniejsza obrzęk stawów w zapaleniach reumatycznych i obniża poziom kwasu moczowego we krwi. Rewolucyjnym odkryciem ostatnich dziesięcioleci jest profilaktyczne działanie kwasu acetylosalicylowego jako leku przeciwzakrzepowego, zapobiegającego zatorom i atakom serca. Obecnie wciąż prowadzone są badania dotyczące antynowotworowego. Już w czasach starożytnych wierzba znana była jako środek wstrzymujący (ściągający), a w 1763 roku uznana została w Europie Zachodniej za środek przeciwko stanom gorączkowym. Nie była ona jednak tak ceniona jak chinina i stosowano ją przeważnie przy leczeniu wysokiej gorączki połączonej z biegunką. Wszechstronne właściwości kory wierzbowej wykorzystywane są przy leczeniu reumatyzmu, podagry, zgagi i dzięki właściwościom ściągającym do powstrzymywania wewnętrznych krwawień. Użyteczna bywa jako środek moczopędny, do płukania bolącego gardła i przy owrzodzeniu dziąseł; stosowana jest też do przemywania przy zewnętrznych pro blech skórnych, skaleczeniach i oparzeniach. Najczęściej wykorzystywaną w zielarstwie wierzbą jest wierzba biała. Wierzba purpurowa (wiklina) ma zasadniczo te same właściwości co wierzba biała, a nawet bywa bardziej efektywna jako środek przeciwgorączkowy.
Czarci pazur to roślina pochodząca z Południowej Afryki, którą powszechnie stosuje się do leczenia reumatyzmu i osteoarthritis u ludzi i zwierząt od wielu lat. W Polsce pod nazwą wilczy pazur, diabelski pazur, szatański szpon lub pazur diabła. Pazur Diabła był od dawna stosowany w medycynie ludowej do leczenia reumatycznego zapalenia stawów, zapalenia ścięgien, ze względu na swoje działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne. Pazur Diabła oprócz zmniejszania bólu w chorych stawach, również obniża cholesterol oraz kwas moczowy we krwi, czego dowiodły badania kliniczne. Powoduje jednak również wzrost wydzielania kwasu żółciowego, w związku z tym nie powinien być podawany ludziom i zwierzętom z chorobą wrzodową. Czarci pazur to roślina, która zawdzięcza swą nazwę dużemu, haczykowatemu owocowi. W celach leczniczych wykorzystywane są korzenie, w których zawarte są irydoidy: harpagozyd, prokumbid, prokumbozyd i inne glikozydy, a także fenole (acetozyd, izo-acetozyd, biozyd), bioflawonidy (kempferol, luteoina), beta-sitosterol, goryczki i inne. Czarci pazur wykazuje działanie przeciwzapalne, przeciwreumatyczne, znieczulające, sedatywne (odprężające) i moczopędne. Stosuje się go w reumatyzmie, mialgii, lumbago i w szczególności stanach zapalnych stawów. Udowodniono, że stosowanie czarciego pazura zmniejsza opuchliznę i ból w stanach zapalnych stawów, ułatwia ich ruchomość. Przypuszcza się, że przeciwreumatyczny efekt rośliny jest uwarunkowany przede wszystkim działanie glikozydów. Ponadto roślina ta sprzyja obniżeniu poziomu cholesterolu i kwasu moczowego w surowicy krwi oraz wykazuje aktywność przeciwdrobnoustrojową. Nie prowadzono jednak dotychczas badań nad przydatnością czarciego pazura w leczeniu zwyrodnień i uszkodzeń układu kostnego u psów. Roślina ta jest używana jednak z powodzeniem w preparatach ludzkich jak i zwierzęcych na przykład dla koni, ostatnio na rynku powoli pojawiają się również preparaty dla psów zawierające w swoim składzie diabelski pazur.
Suszona pokrzywa liście jej zawierają flawonidy, garbniki, karotenoidy, chlorofile, histaminę, acetylocholinę, serotoninę, fitosterole, śluzy, kwas krzemowy, kwas octowy, glikolowy, witaminy A, B2, C, E, K, sole mineralne zawierające wapń, fosfor, magnez, mangan, żelazo, potas i krzem. Korzenie pokrzywy zawierają kwasy organiczne, lecytynę i woski. Składniki pokrzywy stanowić mogą uzupełnienie brakujących w organizmie niezbędnych substancji w prawidłowej przemianie materii jak, witaminy lub biopierwiastki. Szczególnie cenne jest krwiotwórcze działanie pokrzywy. Pokrzywa działa łagodnie, moczopędnie i dzięki hamowaniu wtórnej resorpcji w kanalikach nerkowych zwiększa usuwanie chlorków, mocznika i innych szkodliwych produktów przemiany materii. Dzięki witaminie K, flawonidom i garbnikom pokrzywa działa przeciwkrwotocznie oraz powoduje gojenie uszkodzonych naczyń włosowatych. Stymuluje wydzielanie insuliny i wspomaga mechanizm utrzymania właściwego poziomu cukru we krwi. Zawarta w pokrzywie sekretyna pobudza wydzielanie soków żołądka, trzustki, wątroby i jelit. Stwierdzono, że substancje zawarte w pokrzywie pobudzają wytwarzanie interferonu i antygenów wirusowych, co zwiększa odporność organizmu na tego rodzaje infekcje.
Witamina E i Selen – antyoksydanty, chronią chrząstkę przed wolnymi rodnikami.